เด็กหญิงโชคร้ายกับเด็กชายหัวขาด

เนื้อเรื่อง

                                       เด็กหญิงโชคร้ายกับเด็กชายหัวขาด


อากาศสลัวๆ หากแต่ยังมีแดดอ่อนๆ สายลมพัดแรงพอประมาณ

บนทางเล็กๆเรียบๆ ดินสีแดงแห้ง มีต้นไม้ขนาดย่อมสูงเลยหัวผู้ใหญ่ไปไม่มากอยู่ต้นหนึ่ง หากเอาต้นไม้ต้นนี้เป็นศูนย์กลาง เราอาจพอจะพูดได้ว่าทางน้อยๆเส้นนี้นั้น ด้านหนึ่งทอดคดเคี้ยวเลาะเรื่อยไปทางทิศเหนือ อีกด้านทอดลงไปทางทิศใต้

ต้นไม้ต้นย่อมๆ ย่อมจะมีเงาอันย่อมๆ

ในร่มเงาอันย่อมๆนี้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งหัวขาดอยู่

หัวที่ขาดนั้นก็ไม่ได้ไปไหนไกล มันยังอยู่ในมือของเด็กชายนั่นเอง เขาพลิกมันไปมา มองมันจนรอบด้าน แล้วก็ต่อมันเข้ากับคอของเขา ขยับไปขยับมาเพื่อให้มันเข้าที่ แต่ก็เหมือนว่ามันจะยังไม่พอดี เขาเอามันลงมาใหม่ พลิกซ้ายพลิกขวาอีกสองสามตลบแล้วก็เอาขึ้นไปบนคออีกครั้ง

“เธอทำอะไรอยู่น่ะ” เสียงเล็กๆใสๆถามขึ้นอย่างสนใจ เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว แต่ว่ามันคงเร็วไป หัวของเขาเลยตกลงจากคอกลิ้งออกไปพ้นเงาร่มไม้ เขาหันซ้ายหันขวา กางแขนออกคลำไปรอบๆ

“อ้ะ อยู่นี่” มือน้อยๆข้างหนึ่งช้อนหัวของเด็กชายขึ้นมาและยื่นให้ เด็กชายพึมพำขอบใจก่อนวางหัวไว้บนคออย่างระมัดระวัง

คราวนี้เด็กชายค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่าช้าๆ เพื่อไม่ให้หัวหลุดตกลงไปอีก เขาเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างไล่ๆกันกับเขา หน้าซีด ตากลมเศร้ามีแววว่าเคยร่าเริง

มือซ้ายของเธออุ้มแมวดำตัวหนึ่งไว้แนบอก

“เธอทำอะไรอยู่น่ะ” เด็กหญิงถามย้ำคำถามเดิมที่เด็กชายยังไม่ได้ตอบ

“ฉันกำลังพยายามต่อหัวตัวเองให้เข้าที่น่ะ”

“สำเร็จไหม?” ถามไปแล้วเด็กหญิงจึงนึกได้ว่าไม่น่าถาม เพราะถ้าสำเร็จมันคงไม่หล่นกลิ้งขลุกขลักต่อหน้าต่อตาเธออย่างเมื่อตะกี๊หรอก..

“ไม่สำเร็จ” เด็กชายยังคงตอบคำถามที่ไม่น่าถามนั้น “มันไม่เคยสำเร็จหรอก บางที มันอาจไม่มีวันสำเร็จด้วยซ้ำ”

คราวนี้เด็กหญิงดูจะระวังในคำถามมากขึ้น เธอนิ่งคิดอยู่พักหนึ่งค่อยเอ่ยปาก “ทำไมล่ะ ?”

“ก็เธอเคยเห็นคนที่หัวขาดต่อหัวตัวเองกลับเข้าไปสำเร็จไหมล่ะ?”

“ ไม่เคย..”

“ฉันก็ไม่เคยเหมือนกัน”

“แต่นั่นมันก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะต่อหัวตัวเองกลับเข้าไปที่เดิมไม่ได้สักหน่อย”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ” เด็กชายถอนหายใจ “มันก็บอกอะไรได้หลายๆอย่างไม่ใช่รึ?”

“เช่น ?”

“เช่นการต่อหัวตัวเองกลับเข้าที่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”

เงียบงันกันไปพักหนึ่ง.. ก่อนที่เด็กหญิงจะเอ่ยถามขึ้นมา

“เธอรู้ไหมใครเดินเรือรอบโลกได้เป็นคนแรก”

“ไม่รู้”

“เธอรู้ไหมใครที่สร้างเครื่องบินได้เป็นคนแรก”

“ไม่รู้”

“งั้นเธอรู้ไหม ใครคือคนแรกที่วิ่งร้อยเมตรได้ด้วยเวลาต่ำกว่าสิบวินาที”

“ไม่รู้”

“อื้อ ฉันก็ไม่รู้”

“อ้าว” เด็กชายเริ่มงง “งั้นเธอถามฉันทำไม ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้”

“อย่างน้อยฉันก็รู้แหละน่า ว่าไอ้ที่ฉันถามมาทั้งสามอย่างมีคนทำได้แล้วจริงๆ แค่ฉันไม่รู้ชื่อคนที่ทำได้คนแรกแค่นั้นเอง”

“ไอ้ที่เธอรู้ฉันก็รู้น่า”

“อย่างนั้นเธอก็คงรู้ใช่ไหม ว่าทุกอย่างต้องมีคนแรกที่ทำมันสำเร็จเสมอ”

“บางที” เด็กหญิงพูดต่อ “ถ้าวันข้างหน้ามีคนถามฉันว่าใครคือคนแรกที่ต่อหัวตัวเองกลับเข้าที่ได้สำเร็จ ฉันอาจตอบเขาได้ว่า คนก็นั้นคือเด็กชายที่ฉันพบใต้ร่มไม้ระหว่างการเดินทางไงล่ะ”

เด็กชายยิ้มแล้ว




“แมวดำที่เธออุ้มนั่นชื่ออะไร?”

“มันไม่มีชื่อหรอก”

“ทำไมล่ะ”

“มันตายแล้ว สิ่งที่ตายแล้วไม่มีชื่อ”

เด็กชายเพิ่งสังเกตว่าแมวตัวนั้นมันตายแล้วจริงๆ มันนอนนิ่งตัวแข็ง ตาเผยอเพียงเล็กน้อยพอเห็นตาขาวๆ

“แต่ที่ฉันเคยเห็น ตามสุสาน มีแต่คนตาย แต่ทุกคนก็มีชื่อ”

“นั่นเป็นชื่อก่อนที่เขาจะตายต่างหาก ชื่อของเขา เรื่องราวของเขาที่ใครๆจดจำได้ ล้วนแต่เป็นเรื่องราวตอนที่เขายังมีชีวิตทั้งนั้น พอเขาตาย เขาไม่มีชื่อ ไม่มีเรื่องราว มีแต่อดีต”

“ถ้าอย่างนั้น อดีตของแมวตัวนี้ชื่ออะไร”

“ฉันเรียกมันว่าความรัก แต่คนอื่นอาจเรียกมันด้วยชื่ออื่น”

“มันตายแล้ว ทำไมเธอยังไม่ทิ้งมันไปล่ะ”

“มีคนๆหนึ่งยกมันให้กับฉัน ตั้งแต่วันที่ฉันได้มันมา ฉันก็ไม่สามารถสลัดมันทิ้งไปได้ ไม่ว่าฉันจะชอบหรือไม่ชอบก็ตามที”

“มันตายมานานหรือยัง ?”

“ไม่รู้” เด็กหญิงส่ายหน้า “ตอนที่ฉันได้มองมันชัดๆมันก็ตายแล้ว บางที..มันอาจตายมาตั้งแต่แรกก็เป็นได้”




“แล้วคนอื่นๆเขาไม่รังเกียจเธอหรอกรึ ที่เธออุ้มซากแมวดำเดินไปไหนมาไหนน่ะ”

“แย่กว่านั้นอีก นอกจากจะรังเกียจแล้ว พวกเขายังกลัวฉันด้วย เขาบอกว่า ฉันคือตัวโชคร้าย”

“โชคร้าย?”

“ใช่ ใครที่อยู่ใกล้กับฉัน จะติดโชคร้าย เขาคนนั้นจะถูกผู้คนรังเกียจเช่นกัน”

“แย่หน่อยนะ ที่เธอไม่สามารถทิ้งแมวดำนี่ไปได้”

“นั่นสิ ถึงฉันจะทิ้งก็ไม่มีใครยอมให้ฉันทิ้งหรอก”

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะฉันคือตัวโชคร้าย และตัวโชคร้ายต้องมีแมวดำไงล่ะ” เธอสรุป



“ใครเป็นคนตัวคอเธอจนขาด ?” คราวนี้เด็กหญิงถามบ้าง

“ฉันเองแหละ ที่ตัดคอตัวเอง”

“งั้นรึ?” เด็กหญิงออกจะแปลกใจ

“อื้อ”

“เธออยากฆ่าตัวตายหรือ?”

“เปล่า ความคึกคะนองน่ะ” เด็กชายถอนใจอีกหน “ฉันรู้ว่า ถึงฉันจะตัดมันขาดฉันก็จะไม่ตาย ฉันไม่เคยลอง และไม่คิดว่าจะมีใครเคยลอง ก็เลยลองตัดดู”

“แต่พอฉันตัดมันออกมา ฉันก็พบว่าการต่อมันกลับเข้าที่เดิมนั้นยากกว่าตอนตัดออกเสียอีก”

“ต่อหน้าคนอื่น ฉันพยายามทำตัวปกติ วางหัวไว้บนคอ เอากาวบ้าง ผ้าบ้าง ยึดมันเอาไว้ด้วยกัน แต่มันก็ช่วยได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ”

“เวลาที่มันหล่นลงมา เวลาที่ฉันถือหัวในมือ ฉันถามตัวเองซ้ำๆเสมอ ว่าฉันตัดมันลงมาทำไม”

“เมื่อกี๊เธอเพิ่งบอกเหตุผลนั้นกับฉันเองนี่นา” เด็กหญิงพูดขัดขึ้นมา

“ใช่” เด็กชายยอมรับ “แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอเลย ฉันพยายามหาเหตุผลที่ดีกว่านั้น”

“เธอน่าจะหาเหตุผลที่เธอว่าดีพออันนั้น ตอนก่อนที่เธอจะตัดมันนะ ไม่ใช่ตอนนี้”

“เธออาจพูดถูก” เด็กชายก้มหัวถอนหายใจ



“เธอจะไปไหน” เด็กชายถาม

“ลงไปทางใต้ หาที่ที่ฉันจะมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องมีใครรังเกียจหรือหวาดกลัว”

“แล้วทำไมต้องลงไปทางใต้ล่ะ ?”

“เพราะฉันมาจากทางเหนือไง”

เด็กชายครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งค่อยรู้สึกว่าคำตอบนี้เป็นคำตอบที่สมเหตุสมผล

“แล้วเธอล่ะ จะไปไหน?” เด็กหญิงถามบ้าง

“ฉันออกเดินทางเพื่อหาทางต่อหัวเข้าที่เดิมให้ได้น่ะ”

“เธอคงมาจากทางใต้” เด็กหญิงพูดพลางลูบหัวแมวดำของเธอเล่นไปมา “งั้นเธอคงต้องขึ้นเหนือสินะ”

“ก็คงอย่างนั้นแหละ”



ทั้งสองเอ่ยคำร่ำลา และเตรียมออกเดินทาง จู่ๆเด็กชายก็พูดขึ้น

“ฉันคิดว่า ถ้าหากว่า.. แค่เธอโยนแมวดำตัวนั้นทิ้งข้างทาง เธอก็น่าจะเจอที่ที่เธอค้นหาได้ทันที เพราะจะไม่มีใครเรียกเธอว่าโชคร้ายอีกต่อไป ในเมื่อเขาไม่เห็นแมวดำในมือเธอ”

“แต่จะยังไงฉันก็คือตัวโชคร้าย และตัวโชคร้ายก็ต้องอุ้มแมวดำ”

เด็กชายมองหน้าเด็กหญิงนิ่ง

“บางที เธอต่างหากที่ไม่ยอมทิ้งแมวดำตัวนั้นไป”

“เธอต่างหากที่เรียกตัวเองว่าโชคร้าย และยินยอมให้คนอื่นเรียกเธอว่าโชคร้าย”

เด็กหญิงเงียบงัน ไม่พูด ไม่ตอบ

เนิ่นนาน กว่าที่เธอจะเอ่ยปาก..

“เธอรู้ไหม ถ้าเธอไม่ขยับมันไปมา ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าหัวของเธอขาดออกจากกัน”

“ถ้าเพียงเธออยู่นิ่งๆ ไม่ถอดมันเข้าออก หันซ้าย ขยับขวา มันก็ไม่ต่างอะไรกับหัวธรรมดาๆ”

“แต่ฉันก็รู้อยู่แก่ใจนี่ว่ามันไม่ได้เชื่อมต่อกัน สักวัน ก็ต้องมีคนพบความจริงข้อนี้”

เด็กหญิงมองลึกเข้าไปในดวงตาเด็กชาย ในนั้นเธอเห็นเงาตัวเองสะท้อนกลับออกมา

“สักวันที่เธอให้อภัยในเหตุผลโง่ๆของตัวเอง เธออาจจะมองเห็น ว่าหัวกับตัวของเธอ มันยังเชื่อมต่อกันอยู่ ไม่ได้แยกขาดไปไหน”



“ดูเหมือนเราจะต่างเข้าใจปัญหาของอีกคนลึกซึ้งกว่าปัญหาของตัวเองนะ” เด็กชายพูดกลั้วหัวเราะ

“นั่นเป็นเรื่องปกติของคนเราอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” เด็กหญิงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม เธอยังพูดต่อไปอีกว่า

“บางที กับปัญหาของเราเอง คำตอบเราก็รู้อยู่กระจ่าง แต่การรู้คำตอบก็เป็นเรื่องหนึ่ง การยอมรับคำตอบก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งอาจต้องใช้เวลามากกว่าการหาคำตอบเสียอีก”

“อืมม” เด็กชายผงกหัวเห็นด้วย “ถ้าวันหนึ่ง เธอสามารถทิ้งแมวดำของเธอไปได้ เธอจะไปไหนต่อ?”

“ฉันคงย้อนกลับขึ้นเหนือ ความทรงจำบางอย่างของฉันอยู่ที่นั่น” เด็กหญิงตอบและย้อนถาม “แล้วเธอล่ะ จะไปไหนต่อ ถ้าเธอต่อหัวของเธอติดกับตัวได้”

“ฉันคงลงใต้”

“เพราะอะไร?”

“อืมม” เด็กชายเอาหัวลงมากอดไว้ที่อก “นี่.. บางที ระหว่างทางกลับ เราอาจได้เจอกันอีกหนนะ เธอว่าไหม?”

“ใช่ บางทีนะ บางทีเราอาจเจอกันอีก” เด็กหญิงพยักหน้าเห็นด้วย “แต่ว่าเธอยังไม่ได้ตอบที่ฉันถามเลย ว่าทำไมเธอจะลงใต้หลังจากที่เธอพบคำตอบที่ต้องการ”



“ฉันตอบเธอไปแล้วไง” เด็กชายวางหัวลงบนคอ ยกมือขึ้นโบกอำลาอย่างร่าเริง


....................................................................